Bouvier in Amerika en Canada
-
patrick
- Site Admin
- Berichten: 114
- Lid geworden op: zo apr 09, 2023 11:56 am
- Locatie: Waalwijk
- Contacteer:
nov 2023
04
15:16
Bouvier in Amerika en Canada
Beste Bouviereigenaren en Bouvierfokkers.
Ik ben Bouvzidane:
Jarenlang bestudeer ik de stambomen van ons geliefde ras, ben ik naar de hondenshows geweest om de honden te zien en heb ik zoveel mogelijk geprobeerd de positieve en de minder positieve kanten van de honden te ontdekken. Van dit alles houd ik al meer dan 30 jaar een verslag bij, en dat alleen was geen gemakkelijke taak.
Op een gegeven moment werd het mijn doel om de oorsprong van bepaalde eigenschappen bij de honden te achterhalen. Ik heb ook veel geleerd door ervaring. Ik heb zelf ook goede en minder goede honden gefokt. Het fokken van uitsluitend kampioenen is iets wat niemand kan. Het is mijn bedoeling om meer transparantie te creëren in de Bouvierwereld. Ik wil mijn kennis en ervaring met iedereen delen.
Een stukje geschreven door: Bouvzidane
De Bouvier in Amerika en Canada
De kwaliteit van de Bouvier in Amerika en Canada is een klasse minder vergeleken met de kwaliteit in Nederland en België. Hoe is dit mogelijk? Het heeft allemaal met afkomst te maken.
Het is eenvoudig om te denken dat, terwijl honden in Nederland en België in aanmerking komen met een Zeer Goed, dezelfde hond weg zou kunnen lopen met een kampioenstitel in Amerika.
Over het algemeen waren de nakomelingen van de Amerikaanse en Canadese Bouviers gematigd. In Nederland en België waren de nakomelingen veel beter.
Als we terugkijken zien we dat er fokkers in Amerika en Canada waren die Nederlandse en Belgische kampioenen kochten in Nederland of België. Dit was 25 tot 35 jaar geleden. Deze honden zijn in Nederland of België aangekocht omdat ze
had goed geselecteerde bloedlijnen.
Toen al stonden wij bekend als één van de beste Bouvierfokkers. Geen verrassing, want de Bouvier is op “onze” grond geboren. Uiteraard gebruikten mensen deze geïmporteerde honden voor de fokkerij. De geïmporteerde honden werden gebruikt in combinatie met de tophonden uit Amerika en Canada, die een slechte bloedlijn hadden en daardoor op een paar uitzonderingen na geen kampioenen konden voortbrengen. Er werden veel honden, van verschillende leeftijden, uit Nederland en België verkocht naar Amerika en Canada.
Eerlijk gezegd werden er wel eens honden verkocht terwijl ze aan de top stonden, omdat ze nog genoeg erfelijk materiaal rondliepen. Sommigen werden op jonge leeftijd naar het buitenland verkocht omdat ze hoge verwachtingen hadden van de combinatie van dit bloed, begrijpelijk dat de geïmporteerde honden die op de Amerikaanse en Canadese bloedlijnen werden gebruikt niet altijd de resultaten gaven waarop ze hadden gehoopt. De fokkers daar ontdekten ook dat onze "kampioenen" niet altijd productief waren
lijnen. Het zijn goede nakomelingen. In die tijd waren fouten, bewust of onbewust, de mode.
Destijds konden ze wel of niet vertellen over de zaken die bij de hond samenkwamen. Eén ding is zeker en dat is dat de fokkers in Amerika en Canada geen "gebruiksaanwijzing" mee kregen met de hond.
Ik geef je een voorbeeld van een hond waarvan ik weet dat hij HD-positief was. Er werd betaald voor de hond, maar de papieren voor het HD-onderzoek werden niet gegeven. Het gevolg was dat er 2 nesten werden geboren met verschillende nakomelingen die in zekere mate de ZvH hadden. Met opzet of niet, dit soort praktijken kwamen voor.
Voor de gemiddelde Bouvierliefhebber gaat dit uiteraard veel te ver. Maar als je helemaal opgaat in alles wat met afkomst en dergelijke te maken heeft, dan pas merk je deze dingen. In de oude stamboeken vindt u al deze informatie. Tegenwoordig staan de stambomen online, waardoor het veel gemakkelijker is om de afstammingslijn te vinden. Simpelweg omdat de Amerikanen en Canadezen dit niet weten, zijn ze in het nadeel. Deze situatie speelt al jaren. Ik kan niet zeggen waarom er zulke grote verschillen tussen zijn
de Bouvier in Europa en Amerika. De ontwikkeling van de Bouvier in Amerika is zojuist een andere kant op gegaan. De Amerikaanse Bouvier lijkt, althans aan de buitenkant, niet op de Europese Bouvier.
Amerika en Canada zijn geen lid van de FCI, daarom zijn er grote verschillen tussen Amerikaanse en Canadese sites
uiterlijke verschijning. Vreemd genoeg is het mogelijk dat een blonde Bouvier of een ondervoorbijt een fokstandaard krijgt, de keurmeester staat dit toe. Volgens de rasstandaard zijn dit grove fouten. De honden worden verzorgd als een Newfoundlander, we zouden bijna zeggen, hoe meer haar
kampioen. Met andere woorden: ondanks het hoe beter. Volgens de Europese eis zijn de meeste hondenjassen veel te zacht. Bovendien worden de honden vóór een show gewassen met shampoo, zodat de vacht nog zachter wordt en daarna verzorgd. We zien dat het couperen van oren en staarten nog steeds is toegestaan in Amerika en Canada. Daarnaast mag vrijwel iedereen een Bouvier keuren.
Er wordt aan Nederlandse fokkers gevraagd om te keuren tijdens een show of evenement. De Nederlandse fokkers keurden beter dan de Amerikaanse keurmeesters. Er is echter een voordeel dat de Amerikaanse en Canadese Bouvier heeft dat wij niet hebben en dat is het onderzoek dat gedaan wordt naar ziekten en aandoeningen.
In America wordt veel meer gedaan aan onderzoek naar erfelijke aandoeningen. Dit komt de Amerikaanse Bouvier ten goede boven de onze.
De enige verplichting die we in Nederland hebben is het ZvH-onderzoek, ondanks het feit dat de voorstellen van de NBC (Nederlandse Bouvier Club) op dit gebied niet erg positief worden ontvangen. Dus in 30 jaar is er geen verandering geweest. Eerder waren de Nederlandse fokkers enige tijd tegen de introductie van de ZvH
door de jaren heen veel problemen met ons brood. In Amerika wordt er ook onderzoek gedaan naar ED, hart- en zelfs oogaandoeningen. Dit is waar Nederland en België van kunnen en moeten leren. Van onze Amerikaanse en Canadese collega's kunnen we waarschijnlijk niet veel leren over de fokkerij, maar van de laatste kunnen we wel leren. Het verdriet dat hierdoor voorkomen kan worden is enorm.
onderzoek.
Beste mensen, ons geweldige ras mag niet ten onder gaan, niet in Amerika en zeker niet onder onze eigen neus.
Ik ben Bouvzidane:
Jarenlang bestudeer ik de stambomen van ons geliefde ras, ben ik naar de hondenshows geweest om de honden te zien en heb ik zoveel mogelijk geprobeerd de positieve en de minder positieve kanten van de honden te ontdekken. Van dit alles houd ik al meer dan 30 jaar een verslag bij, en dat alleen was geen gemakkelijke taak.
Op een gegeven moment werd het mijn doel om de oorsprong van bepaalde eigenschappen bij de honden te achterhalen. Ik heb ook veel geleerd door ervaring. Ik heb zelf ook goede en minder goede honden gefokt. Het fokken van uitsluitend kampioenen is iets wat niemand kan. Het is mijn bedoeling om meer transparantie te creëren in de Bouvierwereld. Ik wil mijn kennis en ervaring met iedereen delen.
Een stukje geschreven door: Bouvzidane
De Bouvier in Amerika en Canada
De kwaliteit van de Bouvier in Amerika en Canada is een klasse minder vergeleken met de kwaliteit in Nederland en België. Hoe is dit mogelijk? Het heeft allemaal met afkomst te maken.
Het is eenvoudig om te denken dat, terwijl honden in Nederland en België in aanmerking komen met een Zeer Goed, dezelfde hond weg zou kunnen lopen met een kampioenstitel in Amerika.
Over het algemeen waren de nakomelingen van de Amerikaanse en Canadese Bouviers gematigd. In Nederland en België waren de nakomelingen veel beter.
Als we terugkijken zien we dat er fokkers in Amerika en Canada waren die Nederlandse en Belgische kampioenen kochten in Nederland of België. Dit was 25 tot 35 jaar geleden. Deze honden zijn in Nederland of België aangekocht omdat ze
had goed geselecteerde bloedlijnen.
Toen al stonden wij bekend als één van de beste Bouvierfokkers. Geen verrassing, want de Bouvier is op “onze” grond geboren. Uiteraard gebruikten mensen deze geïmporteerde honden voor de fokkerij. De geïmporteerde honden werden gebruikt in combinatie met de tophonden uit Amerika en Canada, die een slechte bloedlijn hadden en daardoor op een paar uitzonderingen na geen kampioenen konden voortbrengen. Er werden veel honden, van verschillende leeftijden, uit Nederland en België verkocht naar Amerika en Canada.
Eerlijk gezegd werden er wel eens honden verkocht terwijl ze aan de top stonden, omdat ze nog genoeg erfelijk materiaal rondliepen. Sommigen werden op jonge leeftijd naar het buitenland verkocht omdat ze hoge verwachtingen hadden van de combinatie van dit bloed, begrijpelijk dat de geïmporteerde honden die op de Amerikaanse en Canadese bloedlijnen werden gebruikt niet altijd de resultaten gaven waarop ze hadden gehoopt. De fokkers daar ontdekten ook dat onze "kampioenen" niet altijd productief waren
lijnen. Het zijn goede nakomelingen. In die tijd waren fouten, bewust of onbewust, de mode.
Destijds konden ze wel of niet vertellen over de zaken die bij de hond samenkwamen. Eén ding is zeker en dat is dat de fokkers in Amerika en Canada geen "gebruiksaanwijzing" mee kregen met de hond.
Ik geef je een voorbeeld van een hond waarvan ik weet dat hij HD-positief was. Er werd betaald voor de hond, maar de papieren voor het HD-onderzoek werden niet gegeven. Het gevolg was dat er 2 nesten werden geboren met verschillende nakomelingen die in zekere mate de ZvH hadden. Met opzet of niet, dit soort praktijken kwamen voor.
Voor de gemiddelde Bouvierliefhebber gaat dit uiteraard veel te ver. Maar als je helemaal opgaat in alles wat met afkomst en dergelijke te maken heeft, dan pas merk je deze dingen. In de oude stamboeken vindt u al deze informatie. Tegenwoordig staan de stambomen online, waardoor het veel gemakkelijker is om de afstammingslijn te vinden. Simpelweg omdat de Amerikanen en Canadezen dit niet weten, zijn ze in het nadeel. Deze situatie speelt al jaren. Ik kan niet zeggen waarom er zulke grote verschillen tussen zijn
de Bouvier in Europa en Amerika. De ontwikkeling van de Bouvier in Amerika is zojuist een andere kant op gegaan. De Amerikaanse Bouvier lijkt, althans aan de buitenkant, niet op de Europese Bouvier.
Amerika en Canada zijn geen lid van de FCI, daarom zijn er grote verschillen tussen Amerikaanse en Canadese sites
uiterlijke verschijning. Vreemd genoeg is het mogelijk dat een blonde Bouvier of een ondervoorbijt een fokstandaard krijgt, de keurmeester staat dit toe. Volgens de rasstandaard zijn dit grove fouten. De honden worden verzorgd als een Newfoundlander, we zouden bijna zeggen, hoe meer haar
kampioen. Met andere woorden: ondanks het hoe beter. Volgens de Europese eis zijn de meeste hondenjassen veel te zacht. Bovendien worden de honden vóór een show gewassen met shampoo, zodat de vacht nog zachter wordt en daarna verzorgd. We zien dat het couperen van oren en staarten nog steeds is toegestaan in Amerika en Canada. Daarnaast mag vrijwel iedereen een Bouvier keuren.
Er wordt aan Nederlandse fokkers gevraagd om te keuren tijdens een show of evenement. De Nederlandse fokkers keurden beter dan de Amerikaanse keurmeesters. Er is echter een voordeel dat de Amerikaanse en Canadese Bouvier heeft dat wij niet hebben en dat is het onderzoek dat gedaan wordt naar ziekten en aandoeningen.
In America wordt veel meer gedaan aan onderzoek naar erfelijke aandoeningen. Dit komt de Amerikaanse Bouvier ten goede boven de onze.
De enige verplichting die we in Nederland hebben is het ZvH-onderzoek, ondanks het feit dat de voorstellen van de NBC (Nederlandse Bouvier Club) op dit gebied niet erg positief worden ontvangen. Dus in 30 jaar is er geen verandering geweest. Eerder waren de Nederlandse fokkers enige tijd tegen de introductie van de ZvH
door de jaren heen veel problemen met ons brood. In Amerika wordt er ook onderzoek gedaan naar ED, hart- en zelfs oogaandoeningen. Dit is waar Nederland en België van kunnen en moeten leren. Van onze Amerikaanse en Canadese collega's kunnen we waarschijnlijk niet veel leren over de fokkerij, maar van de laatste kunnen we wel leren. Het verdriet dat hierdoor voorkomen kan worden is enorm.
onderzoek.
Beste mensen, ons geweldige ras mag niet ten onder gaan, niet in Amerika en zeker niet onder onze eigen neus.