Overzicht giftige stoffen:

Bijtend vergif geeft onmiddellijk plaatselijke stoornissen, vaak gevolgd door algemene stoornissen.
Tot deze groep behoren: * zuren, zoals zwavelzuur, zoutzuur, salpeterzuur, carbol e.d. * basen, zoals ammoniak, kaliloog, natronloog, bijtende kalk,
Lysol e.d.
Chocolade: Chocolade kan ook heel gevaarlijk zijn voor uw hond. Daar zit namelijk Theobromine in, dat is een bestanddeel dat ongevaarlijk is voor mensen, maar bij honden kan dit leiden tot braken, diarree en stuiptrekkingen. Wanneer een hond na het eten van chocolade zich inspant kan het hart
op hol slaan met mogelijke dodelijke afloop. Een reep van 200 gram pure chocolade kan voor een hond van ongeveer 25 kilo al dodelijk zijn!

Antivriesmiddelen: In antivries zit ethyleenglycol en honden schijnen de smaak lekker te vinden. Maar het beschadigt de nieren. Honden die hiervan hebben gedronken, vertonen algemene vergiftigingsverschijnselen, zoals braken, diarree en soms krampen. Men moet dan braken opwekken, veel melk te drinken geven en daarna norit: ongeveer 10 tabletten in water of melk.

Strychninevergiftiging: Strychnine wordt nog wel gebruikt als rattenverdelgingsmiddel. In een rat die hierdoor gedood is, blijft het gif achter en wanneer onze huisdieren zo’n kadaver opeten, geeft dat ernstige vergiftigingsverschijnselen. Het dier krijgt hevige krampen, die dikwijls tot de dood leiden. Als de krampen nog niet zijn opgetreden, is het nuttig een braakmiddel te geven. Als het dier wel krampen heeft, mag men geen braakmiddel
meer geven en kan de dierenarts proberen het dier te redden door zo spoedig mogelijk onder narcose te brengen. De narcose beschermt het dier tegen pijnlijke krampen en tijdens de narcose kan ook de maag gespoeld worden.

Thalliumvergiftiging: Thalliumsulfaat wordt ook gebruikt als ratten- en muizenverdelgingsmiddel. Thallium werkt echter niet zo snel als Strychnine.
De verschijnselen zijn aanvankelijk nogal vaag. Het vergiftigde dier braakt, verliest snel zijn conditie en vaak worden korstige plekken rondom ogen,
lippen en anus waargenomen. Bij overleving van dit eerste stadium van ongeveer 10 dagen treedt er een overmatige haaruitval op. Katten overleven dit eerste stadium meestal niet. Het ligt voor de hand dat in het eerste stadium bij vermoeden van een thalliumvergiftiging zo spoedig mogelijk deskundige hulp moet worden ingeroepen. Bevindt het het gif zich nog in de maag dan kan als eerste hulp het braken worden opgewekt en kan de dierenarts een maagspoeling verrichten. Als tegenmiddelen worden norit, natriumthiosulfaat 10% of Berlijns Blauw worden gegeven. Als het vergif de darmwand al is gepasseerd, helpen braken en tegengif natuurlijk niet meer.

Fenol: Fenol, Carbol en Lysol zijn ontsmettingsmiddelen die giftig zijn voor de hond, zowel op de huid als ook in het spijsverteringskanaal. Deze
stoffen zijn nogal agressief en beschadigen nieren en lever. Wanneer het op de huid is gekomen, dan goed spoelen met water en nawassen met water
en zeep. Heeft de hond het ingeslikt dan weer direct verdunnen met water of melk.

Loodvergiftiging: Vooral jonge dieren knagen aan alles wat los en vast zit. Knagen zij aan voorwerpen die met loodhoudende verf of menie zijn
geverfd, dan kunnen ze door het lood hierin ernstig vergiftigd worden. Het dier krijgt krampen en geeft overvloedig speeksel op. Verder maakt het
vaak ongecontroleerde bewegingen. Zo snel mogelijk naar de dierenarts, die met calciumversenaat kan proberen de hond te redden.

Dicumarine: In rattenkorrels zit vaak dicumarine. Deze stof remt de bloedstoling. Wanneer een hond of kat dit vergif naar binnenkrijgt
(kan ook via een kadaver) dan zullen er overal in het lichaam bloedingen op gaan treden. Het is het eerste te zien aan de mondholte, waar bloedingen optreden, maar ook aan de bleke slijmvliezen. Nog later kan men het zien aan bloed in urine en ontlasting. Soms ziet men ook bloed braken en
onderhuidse bloedingen (blauwe plekken). Wanneer er niet al te veel dicumarine is ingenomen kan de dierenarts het dier bloedstollingsbevorderende injecties geven,(vitamine K) of een bloedtransfusie geven.

Insecticiden: In de tuinbouw en helaas ook in vele huishoudens gebruikt men insectenverdelgende middelen, die het enzym cholinesterase remmen.
Het hormoon choline speelt een rol bij de overdracht van prikkels van het parasympathische zenuwstelsel. Het enzym cholinesterase zorgt er dan voor
dat choline wordt afgebroken als het zijn werk heeft gedaan. Als echter een insecticide werkt als cholinesteraseremmend, wordt choline niet meer afgebroken en blijft daarom zenuwuiteinden prikkelen, waardoor de overwerking van het parasympathische systeem uiteindelijk leidt tot verschijnselen
als speekselvloed, diarreee, krampen etc. Er moet snel een tegengif gegeven worden door de dierenarts. Deze spuit atropine in, het tegengif voor
choline.

Ivomectine: Alle collieachtigen(óngeacht de kleur!!!) kúnnen heel heftig reageren op paarden ontwormingsmiddelen, omdat dat ivermectine bevat! Dat kan al gebeuren met een minuscuul klein beetje wat bijv. nog aan een brokje kleeft van een paard of pony kreeg na een wormbehandeling. Of een beetje wat in de paardenpoep zit, ook nog twee dagen na de ontworming. Iedere hond kan ziek worden van de “overdosis” ontwormingsmiddel in paardendrollen. Echter honden die het “bluemerle gen” bij zich dragen zoals o.a. Shelties, Ausssies, Collies, Bobtails en Collie-kruisingen zijn zeer gevoelig voor ivomectine. Voor hen kan inname van ivomectine dodelijk zijn. Dit bluemerlegen is niet altijd zichtbaar. De honden,meestal collie achtigen dus,die hierop reageren kunnen er aan sterven. Tegen ivermectine bestaat geen tegengif. Het probleem is dat bij de meeste rassen een duidelijke scheidingswand tussen hersenvocht en bloed is, in de cellen. Deze scheidingswand is bij dit soort rassen veel minder strikt. Door zowel bloed als hersenvocht worden stoffen uitgescheiden. Door de minder strikte scheidingswand kan in dit geval de ivermectine, uitgescheiden door het bloed, in de hersenen terecht komen en zich op de hersenen vast zetten. Dierenartsen weten wel dat Ivermectine niet samengaat met Bleumerle, maar vaak weten ze niet dat bv. een bobtail of een tricolore-collie ook het bluemerle-gen draagt. Dus weet je dat er bluemerle in je ras voorkomt zeg dit altijd tegen je DA als je een wormenmiddel moet hebben of wanneer de hond tegen mijten o.i.d. behandelt moet worden.

E.H.B.O. bij bijtende stoffen in het spijsverteringskanaal:

* Er mag geen braken worden opgewekt. Bijtende stoffen tasten vrijwel onmiddellijk mondholte, slokdarm en maagwand aan en verzwakken vrijwel direct
de maagwand. Bij heftige maagbewegingen, die ontstaan bij braken, loopt men daarom het risico dat de maagwand scheurt en wordt tevens de slokdarm voor de tweede keer belast.

* Geef het dier veel water om de bijtende stof tenminste te verdunnen.

* Een bewusteloze patiënt niets via de bek ingeven.

* Zo snel mogelijk naar de dierenarts.

E.H.B.O. bij bijtende stoffen op de huid:

* Spoelen met stromend leidingwater om de bijtende stof te verdunnen.

* Wanneer men zeker weet dat er een zuur op de huid is gekomen,dan neutraliseren met sodawater en wel een flinke eetlepel opgelost in één liter water.

* Bij een base op de huid moet men neutraliseren met azijn, verdund in water en wel twee eetlepels azijn op één liter water.

E.H.B.O. bij bijtende stoffen in de ogen:

Direct het oog spoelen met afgekoeld gekookt water. Wanneer men daar niet direct over kan beschikken, dan gepasteuriseerde melk of schoon water uit de kraan nemen.

Eerste Hulp bij algemene vergiftigingsverschijnselen:

1. Open de bek van het dier, pak de tong met een doek vast en trek deze goed naar voren. Terwijl men de tong vast blijft houden, kijkt men of er
geen voorwerpen achter oin de bek vastzitten. Is dit het geval, dan deze voorwerpen verwijderen.
Doe alles wat knellend is af, zoals de halsband, touw e.d.

2. Leg het dier op zijn zijde, strek de kop en hals en trek de tong naar voren.

3. Plaats beide handen nu op de ribwand, vlak achter het schouderblad en geef nu met beide handen een flinke duw op de borstwand, waardoor

de lucht uit de longen wordt gedreven. 4. Laat nu de ribwand snel weer los, zodat de longen zich weer met lucht kunnen vullen. Deze handelingen herhalen onder het langzaam tellen 21-22: dit is ongeveer 12 keer per minuut. Ga door met kunstmatige ademhaling tot het slachtoffer zelfstandig
ademt of tot is vastgesteld dat hij dood is. Vaak moet men kunstmatige ademhaling wel 30 tot 60 minuten volhouden. Als na de ademstilstand vrij
spoedig de hartstilstand is ingetreden (de pols is niet meer voelbaar) kan men nog 1 tot 2 keer kort met de vuist op de borst slaan, vlak achter de schouder (hartpuntstoot) om hierdoor mogelijk het hart weer op gang te krijgen.

Algemene wenken bij vergiftigingsverschijnselen:

* Wanneer een dier erg opgewonden is en stuiptrekkingen heeft, mag men niets ingeven en ook niet laten braken. Snel in een deken wikkelen en naar de dierenarts. Als het gaat om ingeslikte, bijtende middelen zoals zuren en basen, mag men het dier niet laten braken. De bijtende stof verdunnen door zoveel mogelijk water te laten drinken en zo spoedig mogelijk naar de dierenarts.

* Bij bewusteloosheid, schijndood e.d. mag men de patiënt niets via de bek ingeven en uiteraard ook niet laten braken. Als de ademhaling stilstaat (schijndood) direct beginnen met kunstmatige ademhaling. * Bij niet bijtende stoffen, die in de maag zijn gekomen, het dier laten braken. Als het gif bekend is en men weet ook wat het tegengif is, dan kan hierna het tegengif gegeven worden. Als men het juiste tegengif niet kent, moet men na het braken het vergif in de maag verdunnen met water of melk, zo mogelijk gemengd met enkele theelepels norit. Wanneer alle eerste hulp gegeven is,
zo snel mogelijk naar een dierenarts.

* Bij vergif op de huid, zo snel mogelijk spoelen met stromend water en neutraliseren van eventuele zuren of basen

* Bij bijtende stoffen in de ogen, direct spoelen met gekookt water, gepasteuriseerde melk, of desnoods met schoon leiding water. Het is verstandiger
om bij de minste of geringste twijfel aan een juiste diagnose, niet zelf E.H.B.O. te gaan verlenen, maar met vergif en patiënt naar een dierenarts te gaan!

Benauwdheid

Ernstige benauwdheid kan voorkomen bij bijvoorbeeld hart-en longklachten, astma en allergie. Het kan ook komen doordat bij het spelen een speeltje, balletje, stokje in de keel is vast komen te zitten. Kijk dus goed in de bek van de hond en als er iets zit, verwijder dat dan, anders kan de hond stikken, voordat men bij de dierenarts aankomt.
Is er niets in de keel te zien, ga dan direct naar de dierenarts en zorg ervoor dat de hond tijdens het vervoer kan staan of zitten. Dwing de hond NIET te gaan liggen!
Bewusteloosheid

Is of raakt een hond bewusteloos dan is er iets ergs aan de hand en moet het meteen naar de dierenarts.
Leg tijdens het vervoer de hond op zijn zij met zijn kop iets lager.
Zorg met deken/handdoek dat de hond niet afkoelt.
Haal de tong uit de bek en laat hem buiten de bek hangen.

Bloedingen

Bloedingen moet men proberen te stelpen met (liefst zo schoon mogelijke) doeken of kleding. Druk die stevig op de wond en BLIJF dit doen tot men bij de dierenarts is of iemand een stevig drukverband kan aanbrengen.
Bij ernstige bloedingen wikkelt men het verband over de doeken, die men eerst gebruikt heeft, heen.

Bij slagaderlijke bloedingen aan poten of staart (dat is als het bloed eruitspuit of gulpt) is het van LEVENSBELANG de poot of staart tussen bloeding en romp heel strak af te binden met riem/ceintuur/touwtje, zodat het spuiten/gulpen ophoudt!
Lukt het niet om binnen 15 minuten bij een dierenarts te zijn, maak dan elke 15 minuten het touwtje/bandje weer even wat losser, zodat het bloed kan doorstromen en trek het na een paar seconden bloeden weer strak.

Botbreuken

Er zijn twee soorten botbreuken: gesloten en open (dan steekt het bot eruit). Een open botbreuk moet met een steriel gaasje worden afgedekt vanwege infectiegevaar. Men zet dat met wat leukoplast vast.

Bij breuken aan pootjes kan, als men dat kunt/durft, een noodspalk aanbrengen.

Gebruik een stok die bij de poot past (bijv. een pollepel).

De spalk moet de twee gewrichten, waartussen de breuk zit, overbruggen.

Zet de spalk aan boven en onderkant met leukoplast vast.

Wikkel tenslotte poot en spalk in een verbandje. Kan een grote hond, bijv. na een aanrijding, niet meer lopen, schuif dan een deken/plaid onder hem en til de plaid met hond aan de vier hoekpunten op.

Brandwonden

Brandwonden ontstaan door vuur/vlammen/elektra, maar in huis het meest door hete vloeistoffen (thee). Ze zijn niet altijd goed te zien, omdat de haren niet direct uitvallen.
Bij brandwonden is DIRECTE KOELING het belangrijkste:

Houdt de brandwond of de verbrande plek minstens 10 minuten onder zacht stromend lauw (NIET KOUD) water.

Bij tegenwerking van de hond kan men ook door het uitknijpen van een (schone!) spons of washandje de wond bedruppelen. Hiermee kunt U ook doorgaan, terwijl U naar de dierenarts gaat.

Smeer niets op de wond en dek de wond niet af!

Ga, nadat men zo’n 15 minuten gekoeld hebt, naar de dierenarts. Doorgaan met bedruppelen tijdens het vervoer vermindert de pijn voor de hond.

Bijtende stoffen: bleekmiddel/ammonia/verf/peut/aceton

Wanneer de hond geraakt wordt door een agressieve chemische stof moet men ook op zichzelf letten!

Trek handschoenen aan of sla een doek om je handen.

Spoel de getroffen plek met overvloedig veel lauw water. Hoe groter de plek, des te langer moet men spoelen.

Pas er voor op dat de hond niet onderkoeld raakt door het spoelen

Onthoud of kom erachter door welke stof de hond is geraakt (die informatie heeft de dierenarts nodig voor de behandeling).

Ga bij ernstige, grote wonden daarna meteen naar de dierenarts. 

Onderkoeling

Onderkoeling kan optreden bij koude wind (jonge honden), vallen in koud water, ongelukken (shock) en grote verbrandingen. De hond rilt, is suf en voelt koud aan. 

Breng de hond zo snel mogelijk naar een warme ruimte.

Verwarm de hond met kruiken en dekens.

Wrijf de hond over de romp met een handdoek, zodat de bloedsomloop gestimuleerd wordt.

Mocht de hond snel lijken te herstellen, neem dan de temperatuur op: 38-39 is normaal voor honden. Met hoeft dan niet direct naar de dierenarts. Herstelt de hond niet binnen een half uur en/of wordt het niet warmer, dan wel!

Oogverwonding 

Oogverwondingen zijn zeer pijnlijk dus pas op voor bijten of uithalen van de hond. Kom niet aan het oog en ga altijd naar de dierenarts.
Is bij het ontstaan van de wond ook vuil of stof in het oog gekomen, probeer dan het oog uit te spoelen met overvloedig lauw water.

Oververhitting

Oververhitting is zeer gevaarlijk voor een hond. Het treedt vooral in de zomer op na een tijd in een kleine warme ruimte (auto/serre/zolder/stookruimte) opgesloten te hebben gezeten. 
Van oververhitting is sprake wanneer de lichaamstemperatuur van de hond te hoog (boven de 41) is geworden. Symptomen zijn: Hijgen, benauwd zijn, overmatig kwijlen, warm aanvoelen. U moet dan onmiddellijk met (niet te) koud water en natte doeken gaan koelen en DIRECT naar de dierenarts! Onderweg met natte doeken blijven koelen.

Shock

Een shock kan optreden bij bloedverlies, plotselinge schrik of pijn, allergie, vergiftiging, uitdroging, hersenletsel, ernstige brandwonden, bloedinfectie en tumoren.
De verschijnselen zijn: snelle ademhaling, koude pootjes maar klamme warme romp, bleek tandvlees, wijde pupillen, hond is suf en angstig.

Handel rustig en kalmeer de hond. Stelp eventuele bloedingen.

Ga meteen naar de dierenarts

Houd de hond onderweg warm met een deken en evt. een kruik.

Is de hond bewusteloos, leg de kop dan iets lager dan het lichaam.

Als de hond dat wil geef dan kleine beetjes water.

Toevallen

Bij een toeval, door epilepsie, vergiftiging of hersenletsel, verliest de hond het bewustzijn en raakt de controle over zijn spieren kwijt, die onwillekeurig gaan samentrekken. De hond kan ontlasting en urine laten lopen en speekselt erg. Een aanval duurt meestal maar enkele minuten, maar als een aanval niet stopt, of de aanvallen volgen snel achter elkaar dan moet men snel naar de dierenarts.

Probeer tijdens de toeval niet de hond vast te houden of te beheersen.

Zorg ervoor dat de hond zich niet kan bezeren.

Geef de hond tijdens de toeval geen water, eten of medicijnen!

Als de hond weer bijkomt is het vaak in de war. Zorg voor een rustige omgeving en ga rustig en geruststellend met de hond om.

Ga pas nadat de hond tot rust gekomen is naar de dierenarts.